Μετά Το Αουσβιτς - After Auschwitz

Οργή
ερεβώδης σαν τ' αγκίστρι,
με παρασέρνει.
Κάθε μέρα,
κάθε Ναζί
πήρε, στις οκτώ το πρωί, ένα μωρό
και το σόταρε για πρόγευμα
στο τηγάνι του.

Κι ο θάνατος κρίνει με το συνηθισμένο του βλέμμα
και τσιμπολογάει τη βρόμα κάτω από το νύχι του δαχτύλου του.

Ο άνθρωπος είναι σατανικός,
λέω δυνατά.
Ο άνθρωπος είναι ένα λουλούδι
που πρέπει να καεί,
λέω δυνατά.
Ο άνθρωπος
είναι ένα πουλί γεμάτο λάσπη,
λέω δυνατά.

Κι ο θάνατος κρίνει με το συνηθισμένο του βλέμμα
και ξύνει τον πρωκτό του.

Ο άνθρωπος με τα μικρά ροζ δάκτυλα των ποδιών του,
με τ' αξιοθαύμαστα δάχτυλά του
δεν είναι ένας βωμός
αλλά ένα παράσπιτο,
λέω δυνατά.
Ασε τον άνθρωπο να μην υψώσει ποτέ ξανά την κούπα του τσαγιού του.
Ασε τον άνθρωπο να μην γράψει ποτέ ξανά ένα βιβλίο.
Ασε τον άνθρωπο να μην φορέσει ποτέ ξανά το παπούτσι του.
Ασε τον άνθρωπο να μην σηκώσει ποτέ ξανά το βλέμμα του,
σε μια γλυκιά νύχτα του Ιουλίου.
Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ. Ποτέ.
Αυτά τα λέω δυνατά.

Παρακαλώ τον Κύριο να μην ακούει.


.................................


Anger,
as black as a hook,
overtakes me.
Each day,
each Nazi
took, at 8: 00 A.M., a baby
and sauteed him for breakfast
in his frying pan.

And death looks on with a casual eye
and picks at the dirt under his fingernail.

Man is evil,
I say aloud.
Man is a flower
that should be burnt,
I say aloud.
Man
is a bird full of mud,
I say aloud.

And death looks on with a casual eye
and scratches his anus.

Man with his small pink toes,
with his miraculous fingers
is not a temple
but an outhouse,
I say aloud.
Let man never again raise his teacup.
Let man never again write a book.
Let man never again put on his shoe.
Let man never again raise his eyes,
on a soft July night.
Never. Never. Never. Never. Never.
I say those things aloud.

I beg the Lord not to hear. 







Anne Sexton