Οδός Ονείρων (Πρόλογος) - Street Of Dreams (Prologue)

Γεια σας
Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων
Δεν ξεχωρίζει
Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους
δρόμους της Αθήνας
Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε
Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός
μα κι απέραντα ευγενικός
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά
πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή
Κι όλα σκεπασμένα
από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό
Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν
τα όνειρα τόσων παιδιών
ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους
Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου
και θα χαθεί
Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος
Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν

.................. 

Hello
I came to show you the street of dreams
it is nothing special
It is a street like the rest of
the streets in Athens
It is, let's say - the street where we live
Small, insignificant, sad, tyrannical
but infinitely polite and
Has much soil, many children,
many mothers but much silence too
And all these covered
by a soft and immeasurable sky
Here in this street are born and die
the dreams of so many children
till the moment their breath
Unites with the spring breeze of the epitaph
and will be lost,
But in the night they can't sleep
And when they don't dream - they sing

Manos Hatzidakis