Ώσμωση - Osmosis

Άκκιζε χρώματα  η καρδιά
Και χαλινάρια ανάγλυφα 
Κροτάλιζε η τεθλασμένη νύχτα.
Ηταν ανήσυχη η αγκαλιά
Τής δίχωρης θάλασσας.
Ο κήπος με τα λειψοφέγγαρα
Ύψωνε φθόγγους γιασεμιών
Και σιγοτραγουδούσε
Ονειρόσπιτα από ασβέστη.
Με πρόσμενε νωπός
Ο απόηχος της ανάσας 
Τού κοριτσιού, καθώς
Ξεκούμπωνε το πέλαγος
Στη συμμετρία τού αστερία.
Με πρόσμενε το νυχτικό
Καίκι τών ματιών της, καθώς
Έπλεκε αγάπες αδυσώπητες
Στών αστεριών το παραγάδι.
Νωχελικά με πρόσμενε εκεί
Με τα φιδίσια μάτια της
Σαν μιά κλειδωμένη ανάμνηση,
Ενα αυλάκι φως στη σκοτεινή
Ώσμωση τού μέλλοντος.
Πώς έλεγε ο ποιητής* :
"Το κρεβάτι μας είναι ένα καράβι
που πάει στο αύριο χωρίς εμάς"



......................


Heart philandered colours
And repousse bridles were
Rattled by the crooked line night.
Restless was the lap
Of the two rooms sea.
The garden with imperfect moons
Raised sounds of jasmines
And softly sang 
Dreamhouses from lime.
Fresh longed for me
The overtone of breath
Of the girl , as she
Undid the pelago
In the shape of starfish.
The night boat of her eyes
Longed for me too, as it
plaited deadly loves
In the longline of stars.
Indolently she longed for me there
With her snaky eyes
Like a locked memory
A groove of light within the dark
Osmosis of the future.
And as the poet* said:
"Our bed is a ship which sails
towards tomorrow without us"

* : Τassos Livaditis 



Panagiotis Xourafas