Τοπίο - Landscape

Στο τοπίο του μεγάλου καλλιτέχνη του παρελθόντος,
τα δέντρα έχουν ρίζες κάτω απ' τη λαδομπογιά της ζωγραφικής,
το μονοπάτι αναμφίβολα 
φτάνει στο τέρμα του,
η υπογραφή αντικαθίσταται 
μ'ένα επιβλητικό φύλλο χλόης,
είναι ένα παραινετικό πέντε το απόγευμα.
Μπορεί να έχει γίνει απαλά,αλλά σταθερά, καθυστερημένο ,
έτσι λοιπόν εξακολούθησα να μένω επίσης. 
Επειδή βέβαια αγαπητέ μου,
εγώ είμαι εκεί, η γυναίκα κάτω 
απ' την φλαμουριά.

Δες ακριβώς πόσο μακριά σ'έχω αφήσει πίσω,
δες τον άσπρο σκούφο και την κίτρινη φούστα που φοράω,
δες πως σφίγγω το καλάθι μου γιά να μην βγάλω την ζωγραφική.
Πως περπατώ αγέρωχα μέσα στο πεπρωμένο ενός άλλου
καί ξεκουράζομαι γιά λίγο απο τα μυστήρια της ζωής.


Ακόμα κι' αν με φώναζες δεν θα μπορούσα να σ'ακούσω,
κι'ακόμα αν άκουα δεν θα γυρνούσα,
κι'ακόμα αν έκανα εκείνη τη μη δυνατή χειρονομία
το πρόσωπο σου θα έμοιαζε με πρόσωπο ενός αγνώστου μου.


Γνωρίζω τον κόσμο εξι μίλια τριγύρω.
Γνωρίζω τα βότανα και τα ξόρκια γιά κάθε πόνο.
Ο Θεός ρίχνει ακόμα το βλέμμα του επάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου.
Ακόμα προσεύχομαι, δεν θα πεθάνω ξαφνικά.

Ο πόλεμος είναι μιά τιμωρία και η ειρήνη μιά ανταμοιβή.
Όνειρα επαίσχυντα έρχονται όλα από τον Σατανά.
Η ψυχή μου είναι τόσο απέρριτη όσο το κουκούτσι του δαμάσκηνου.
Δεν γνωρίζω το παιχνίδι της καρδιάς.


Δεν είδα ποτέ τον πατέρα των παιδιών μου γυμνό
Δεν είδα το στρυφνό και κηλιδωμένο προσχέδιο,
που κρύβεται πίσω απ' το Άσμα Ασμάτων.
Ότι θέλω να πώ έρχεται σε φράσεις προετοιμασμένες.
Ποτέ δεν χρησιμοποιώ την απόγνωση 
εφ' όσον δεν είναι πραγματικά δική μου,
αλλά δοσμένη μόνο γιά φύλαξη σε μένα.

Ακόμα κι αν κλείνεις τον δρόμο μου,
ακόμα κι αν με κοιτάζεις επίμονα στο πρόσωπο,
θα σε περάσω από την κορυφή του χάσματος, λεπτότερη από μια τρίχα.


Πρός τ'αριστερά είναι το σπίτι μου. Το ξέρω απ'όλες τις πλευρές,
σ'όλο το μήκος με τα σκαλοπάτια του και τις εισόδους του,
πίσω απ' αυτά η ζωή συνεχίζεται αζωγράφιστη.
Η γάτα πηδάει σ'ένα πάγκο,
ο ήλιος λάμπει πάνω σε φυλακή από κασσίτερο,
ένας σκελετωμένος άντρας κάθεται στο τραπέζι
διορθώνοντας ένα ρολόι.


.............................

In the landscape of the great artist of the past 
the trees have roots beneath the painting's oil color, 
the path undoubtedly reaches its end, 
signature is replaced by a majestic spire, 
it is an admonitory 5:00 p.m.May has been gently but firmly, delayed 
so I continued to stay. Because of course, my dear, 
I am there, the woman beneath the ash. 

See just how far have I left you behind, 
see the white hat and the yellow skirt I wear, 
see how I clasp my basket not to take off the painting. 
How do I walk proudly into the fate of another 
and rest for a while from life's mysteries.

Even if you called me I could not hear, 
and even if I heard I wouldn't have turned, 
and even if I made that impossible gesture
 your face would be like an unknown face to me.

I know the world six miles around. 
I know herbs and spells for every pain. 
God casts his gaze still on the top of my head. 
Still I pray, will not die suddenly.

War is a punishment and peace is a reward. 
Shameful dreams come all from Satan. 
My soul is so chaste as the kernel of the plum.I do not know the game of hearts. 

I never saw the father of my children naked 
I didn't see the harsh and stained blueprint 
hidden behind the Song of Songs. 
Whatever I want to say comes to phrases prepared.
 I never use despair for it is not really mine, 
but given to me just for guarding. 

Even if you close my way, 
even if you stare at my face persistently, 
I will take you from the top of the gap, thinner than a hair.

To the left is my home. I know it from all sides, 
all over the length of the stairs and entrances, 
behind them, life goes unpainted. 
The cat jumps in a bench
 the sun shines on a prison from tin,
 a raw-boned man is sitting at the table 
correcting a clock.

Wislawa Szymborska