Με φόβο και τρέμοντας,
θαρρώ θα ολοκλήρωνα την ζωή μου
Μοναχά αν με έπειθα να κάνω
μιά δημόσια εξομολόγηση
αποκαλύπτοντας μιά απάτη,
δική μου και της εποχής μου:
Μας επιτράπηκε
να σκούζουμε στην γλώσσα
των νάνων και των δαιμόνων
Αλλά αγνά και γενναία λόγια
γενήκαν απαγορευμένα
Υπό τέτοια τιμωρία πικρή
έτσι που όποιος τολμούσε
να προφέρει κάτι τέτοιο,
Θεωρούσε τον εαυτόν του
έναν άνθρωπο χαμένο.
............................
In fear and trembling,
I think I would fulfill my life
Only if I brought myself
to make a public confession
Revealing a sham,
my own and of my epoch:
We were permitted
to shriek in the tongue
of dwarfs and demons
But pure and generous
words were forbidden
Under so stiff a penalty
that whoever dared
to pronounce one
Considered himself as
a lost man.
No comments:
Post a Comment