Κι Ήθελε Ακόμη

 






















 Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.


.................................


And needed more light for the break of day
but I have not accepted defeat,
I now saw how many hidden treasure had to save
how many nests of water to preserve in the flames.

Speak, show the wounds, rage in the streets.
This panic strangling your heart, like a flag
fastened to the balcony, uploaded goods hastily.
And your prediction is safe: The city will fall.
 
There in one corner I put in order carefully,
set barriers wisely in my last guard room. 
I hang on the walls severed hands, decorate
windows with severed heads ,knit
my net with hair been cut and I wait 
standing up and alone, like before, I wait.

Manolis Anagnostakis