Ανθρωποφύλακες - Watchmen

Το κελί μας σπίτι
περιτριγυρίζουν
σκιές τρομακτικές
σιγές σπαρακτικές,
οι ανθρωποφύλακες
που προυπαντούνε
το αύριο της οργής
καθώς βυσσοδομούν
στο παρασκήνιο του χθές.
Στην αλλαγή βάρδιας
πάντα με βρίσκει
απροετοίμαστο
μιά παιδική ζωγραφιά.
Έχει ανοίκεια χρώματα.
Ανεξίτηλα σαν θλίψη,
ανεξάντλητα σαν αιωνιότητα.
Λίγο χρόνο σου ζητώ.
Μου χρωστάς ενα τέλος
Λίγο χρόνο σου ζητώ
Σου χρωστάω μια αρχή.
Γιατί πάντα με φοβίζουν
τα παζαρέματα πριν το λιόγερμα
αφού τοτε φαντάζουν ανίκητοι
αυτοί οι αισχροί μπάσταρδοι.
Στο υγρό τζάμι υπογράφω
ασημοδιάφανες σκέψεις.
Μέσα απ τα κάγκελα
φρουρούνται
όνειρα και
σκουριά.



.....................



Our cell house
is surrounded
by frightening shadows
by agonizing silences,
the watchmen
that welcome
tomorrow's wrath
as they scheme for
in the background
of yesterday.
At shift change
always finds
me unprepared
a child's drawing.
It has unfamiliar colors.
Indelible as sadness,
inexhaustible like eternity.
I ask you for some time.You owe me an end.
I ask you for some time.
I owe you a beginning.
For it always scares me
haggling before sunset,
for they seem invincible then
all these shameful bastards.
On the liquid glass I sign
silver clear thoughts.
Through the fence barsare guarded dreams
and rust.




Panagiotis Xourafas