Fray Luis de León

Μοναχός του δόγματος του Αγίου Αυγουστίνου, καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα και ποιητής, ήταν από τα υψηλά κι ανοιχτά πνεύματα της ισπανικής Αναγέννησης 16ου αιώνα. Στις καλλιτεχνικές και θεωρητικές του προσπάθειες, μπόρεσε να εναρμονίσει και 

να συνταιριάσει την ιταλο-ισπανική κουλτούρα, 

με την ελληνο-λατινική κι εβραϊκή. Έτσι, οι στοχασμοί του στα έργα "Ονόματα Χριστού" (1586), "Εισήγηση Στο Βιβλίο Του Ιώβ" (τυπώθηκε μετά θάνατον) κι η ποίησή του, στηρίζονται σε βάσεις από γρανίτη.
     Γεννήθηκε στο Μπελμόντε της Αραγωνίας 

από πλούσια οικογένεια. Μετέφρασε θαυμαστά Βιργίλιο, Οράτιο, Πίνδαρο, Πετράρχη και Μπέμπο. Η μετάφρασή του στο "'Ασμα Ασμάτων" κι οι ερμηνείες του στις Ιερές Γραφές, που πηγάσαν από τη μελέτη του στα πρωτότυπα εβραϊκά κείμενα, μα στη πραγματικότητα η μεγάλη του φήμη σα μύστη και ποιητή, του δημιούργησαν μες στους εκκλησιαστικούς κύκλους, αντιδράσεις, ενοχλήσεις, μνησικακίες και φθόνο.
     Η Ιερά Εξέταση τον έκλεισε στη φυλακή για 5 χρόνια κι ύστερα τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία. Στη φυλακή έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και τα ποιήματά του. Αυτά είναι γραμμένα σε καθαρή γλώσσα και με σκέψεις κρυστάλλινες και μπορούν να θεωρηθούνε σαν ωραιότατοι καρποί της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Ο αδελφός Λεόν αναθερμαίνει τέφρες αρχαίες και μέσα από σχήματα προσευχών κι ομιλίες θρησκευτικές προς το ποίμνιο, εκδηλώνει τη γεμάτη δέος συγκίνησή του μπρος στο Σύμπαν, που αποτελεί και την ειλικρινή μορφή του μυστικισμού του. Πέθανε στη Μαδρίτη, στις 23 Αυγούστου 1591.Ακολουθεί ενα ποίημα του:  

Agora Con La Aurora...


Με την αυγή σηκώνεται το φως μου,

πλέκει τα πλούσια μαλλάκια της κοτσίδια,

τα στήθη, το λαιμό της, -ο άγγελός μου-

στολίζει ανελέητα με στολίδια.

'Αγια κι αγνή, στον ουρανό κοιτώντας,

τ' όμορφα χέρια της σηκώνει ψηλά

Για τη δική μου θλίψη, ίσως, πονώντας

κι ασύγκριτα έπειτα, παίζει και γελά.

Λέω. Κι από γλυκειά πλάνη χαμένος,

-γω που με πίστη τη λατρεύω ταπεινά-

θαρρώ πως τη θωρώ 'δωνα, μπροστά μου.

Μα η ψυχή μου π' απατήθηκε, με μένος

συνέρχεται απ' τη πλάνη της ξανά

κι ώρα πολλή τρέχουν τα δάκρυά μου...

.................................

Agora con la aurora se levanta

mi Luz; agora coge en rico nudo

el hermoso cabello; agora el crudo

pecho ciñe con oro, y la garganta;

agora vuelta al cielo, pura y santa,

las manos y ojos bellos alza, y pudo

dolerse agora de mi mal agudo;

agora incomparable tañe y canta.

Ansí digo y, del dulce error llevado,

presente ante mis ojos la imagino,

y lleno de humildad y amor la adoro;

mas luego vuelve en sí el engañado

ánimo, y conociendo el desatino,

la rienda suelta largamente al lloro.

   

Fray Luis de León