Κατάνη - Catania

 

Τούτο το μυαλό λιώνει 
Από την ζέστη του αλόγου  

Το πυρπολούν οι χίμαιρες 
Στου ωκεανού τους κόρφους 

Και της Σαχάρας οι παλιές οι λέαινες 
Που αλυχτούν στα λοίσθια της μέρας 

Ξεσπιτωμένες απο καιρό οι σκέψεις 
Φύγε του λέει ο τσιμεντένιος ουρανός 

Σαν σκοτεινός λαβύρινθος γυρνάς 
Που οδηγεί στης άνιμας τα πέρατα 

Φύγε μονάχος σου με το φεγγάρι 
στης πλάτης το σακίδιο φορτωμένο

Και σκάψε εκεί που ακούς νερά 
Kαι τσιριχτές πνοές γατίσιες 




............ 

This mind melts
From the heat of the horse

The chimeras set it on fire
In the ocean's chests

And the old lionesses of Sahara
That howl in the twilight of the day

Thoughts long since abandoned
"Go away!", the concrete sky tells it

You wind like a dark labyrinth
That leads to the ends of the anima

Go away alone with the moon
Loaded on your backpack 

And dig where you hear water
And the shrill breaths of cats

Panagiotis Xourafas