Ο Μάιλς περίμενε στην αποβάθρα,
με την τρομπέτα του σε τσάντα πλαστική.
με την τρομπέτα του σε τσάντα πλαστική.
Η κυρία ήταν ψυχρή-
άνεμος μαστίγωνε τις γαρδένιες
που έκλεψα για τα μαλλιά της.
Σε άθλια κατάσταση και οι τρεις.
Κανείς δεν ερχόταν έτσι ξεκίνησα να κοπηλατώ.
Δυσκολευόμουν-
στάσιμα νερά, μαιανδρική ροή...
Η πόλη στέναζε και σιγόβραζε.
Κονσερβοκούτια στις όχθες σαν χειροπέδες...
Να 'μαστε, στα ανοιχτά...
Μα ο Μάιλς έβγαλε το κόρνο του
και έπαιξε.
Η κυρία τραγούδησε.
Ένα αργό παραδοσιακό μπλουζ.
Το ρέμα μας πήρε-
κόρνο, φωνή, ο ήχος του νερού λάμνοντας...
Δεν ξέρω πόσο καιρό αρμενίζαμε-
το σκαρί μας γεμάτο μουσική,
η νύχτα γεμάτη άστρα.
Όταν ξύπνησα μπαίναμε στον ωκεανό,
ο ήλιος χαμηλά στο νερό
ζεστός σαν λαιμός,
χρυσός σαν τρομπέτα.
Κλάψαμε.
Ύστερα εκτιναχθήκαμε μ' έναν ύμνο.
Ποτέ μου δεν υπήρξα τόσο ευτυχισμένος.
................
Miles was waiting on the dock,
his trumpet in a paper bag.
Lady was cold—
wind lashed the gardenias
I stole for her hair.
We were shabby, the three of us.
No one was coming so I started to row.
It was hard going—
stagnant, meandering...
The city moaned and smoldered.
Tin cans on the banks like shackles...
To be discovered, in the open...
But Miles took out his horn
and played.
Lady sang.
A slow traditional blues.
The current caught us—
horn, voice, oar stroking water...
I don't know how long we floated—
our craft so full of music,
the night so full of stars.
When I awoke we were entering an ocean,
sun low on water
warm as a throat,
gold as a trumpet.
We wept.
Then soared in a spiritual.
Never have I been so happy.
Lawson Fusao Inada
_Απόδοση στα ελληνικά:
Χρίστος Αγγελακόπουλος
No comments:
Post a Comment