Ateuchus Sacer

 

Ολα ήταν καμωμένα σωστά.

Μα πιο πολύ η βεβαιότητα
της αβεβαιότητας.
Άρτια καρδιά 
Περιττός ουρανός
Γη μιγαδική.
Δεν είναι η θλίψη
που γκρεμίζει τ'αστέρια,
είναι το χτες της φλόγας
στις ίνδικτες μνήμες
του αρχαίου σκαραβαίου.
Η μορφή της φωτίζει το κενό 
και χάνεται στον μάρσιπο του.
Άχραντη ,άχρονη κι αραχνούφαντη.
Κι όσο τρέμουν τα τέλια
ένα πανέμορφο λάθος
θα χλευάζει τα τέλεια.
Το ιερό υμών αμάρτημα
από του λεμονιού το δέρμα
στο τυρκουάζ της θάλασσας,
και πάνω στ' αχνισμένο τζάμι μας
ρυθμοί άρρυθμοι, αριθμοί άρρητοι
δυό σώματα που συνθέτουν
δυό αντισώματα αλήθειας
στο λίκνο με τις αυταπάτες. 


...................



Everything was made right.
But most of all certainty
of uncertainty.
Even heart, uneven sky,
complex land.
It's not sorrow
that crumbles the stars,
it's flame's yesterday
in commanding memories
of the ancient beetle.
Her shape lights up vacuity
and gets lost into its marsupium.
Immaculate, timeless and gossamer.
And as strings go trembling
a mistake so beautiful
will taunt the perfect.
Our holy sin
from lemon's skin
to turquoise of the sea,
and on our steamy window
rythms arrhythmic, numbers irrational
just two bodies composing
two antibodies of truth
in the cradle of illusions.


Panagiotis Xourafas