Don't Mind The Gap

Ενα χάος είναι ενα λουλούδι

στη γωνιόπετρα που λειπει.
Δυό χάη ειναι δυό κοχύλια
συζυγή, στο δίχτυ της άμμου.
Ένα γυαλί ειναι ενα σύννεφο,
με στάλες εναντιομερείς
σε χοάνες ερμαφρόδιτων ήχων,
αντιπερισπασμοί λες
που κυλούν ξανάστροφα
στο τσίνορο του χρόνου. 

Μνήμες θαλασσας είμαστε
καθρεφτίσματα μακρινά,
μικρά σπουδαία γεννήματα
απο το σπέρμα της οργής.
Διαμάντια και φύκια παντού
στον αχανή ορίζοντα χυμένα 
και στο κατόπι λεξεις γυμνές
σαν μεταπράτες ονείρων.
Και οσο πλησιάζουμε
Πονάνε πάντα οι ώρες.

Χείλη από πικραμύγδαλο
φίλησαν τα σκοτάδια μας.
Κι ανοίξανε οι ουρανοί φτερά
σαν οιωνοί απο ασημένια σολ,
κι ακούμπησαν το τζάμι μας.
Σεργιάνι στην πιστή ερημιά
δεν αλλαξοπιστεί ο έρωτας
μονάχα αλλάζει αέναα μορφή.
Στις παλιές αυλές, άυλες ουλές
απο παιδιά να τρέχουν
και μυστικά να σε διατρέχουν
στα καλντερίμια της φωτιάς.
Στο διάκενο της κρίσης έγραφε:
Don't mind the gap.

...............

A chaos is a flower

in the cornerstone missing.

Two chaoses are two shells

conjugates, in the net of the sand.

A glass is a cloud,

with enantiomeric drops 

in hoppers of hermaphrodite sounds,

like diversions

flowing conversely

on the eyelid of time.

We are memories of the sea

distant reflections

great small births
 from the sperm of rage.

Diamonds and seaweed everywhere
 spilled over the vast horizon 

and in the wake naked words
 as retailers of dreams. 
And as we come nearer 
times are always painful.

Lips of bitter almond
 kissed our darkness. 
And heavens opened wings 
like omens of silver sol, 
and touched our pane.

Strolling in true blue wilderness

love don't change faith

it just changes form perpetually. 
In the old courtyards, intangible scars 
from children rampaging 
and secretly running through you 
on the cobbled roads of fire. 
Before the crisis vacuum these words:

Don't mind the gap.

Panagiotis Xourafas