Η Μοναξιά - Loneliness

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι -Αγ. Βαρβάρα -Κοκκινιά
Τούμπα -Σταυρούπολη -Καλαμαριά
Κάτω απ' όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας

κατεβάζει μ' αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης -εδώ κοντά είν' η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατέλειωτα χιλιόμετρα Εθνική Οδός- Κέντρον
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω απ' τα κεφάλια σας

γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει

...........................

Loneliness
does not have the saddened colour
of the cloudy bimbo in her eyes.
She does not stroll abstractly and self-content
Shaking her hips in concert halls
And in frozen museums.
She is not the yellow cadres of “good” old times
And naphthalene in granny’s chests
Rosy ribbons and straw hats.
She does not open her legs 

with fake small laughers
A cow’s gaze rhythmic sighs
And assorted underwear.
Loneliness
Has the colour of Pakistanis, this loneliness
And she is counted inch by inch
Along with their pieces
In the bottom of the light-shaft.
She stands patiently queuing
Bournazi -Santa Barbara -Kokkinia
Touba -Stavroupoli -Kalamaria
Under all weathers
With a sweaty head.
She ejaculates screaming and 
smashes the front windows with chains
She occupies the means of production
She blows up private property
She is a Sunday visit in prison
Same step in the yard revolutionaries 
and penal prisoners
She is sold and bought
minute by minute, breath by breath
In the slave markets of the earth -Kotzia square is nearby-
Wake up early.
Wake up to see it.
She is a whore in the rotten-houses
The german drill for conscripts
And the last
Endless miles of the national highway towards the centre
In the suspended meats from Bulgaria.
And when her blood clots and she can take no more
Of her kind being sold so cheaply
She dances barefoot on the tables a zeibekiko
Holding in her bruised blue hands
A well sharpened axe.
Loneliness,
Our loneliness I say. Its our loneliness
I am speaking about,
Is a axe in our hands
That over your heads is revolving
revolving revolving revolving

Katerina Gogou