Αναμνήσεις Μιάς Επερχόμενης Έκθλιψης Ηλίου - Memories Of An Oncoming Sun Crush

 

Απ' το μηδέν 
μέχρι τούδε 
Τόσες  
στιγμές
αγέννητες 
χαράμισα,
ώσπου 
να κόψω 
τον λώρο 
της αμαρτίας 
με την ιερότητα

Μέχρι
ν' αποδεχτώ 
οτι ακόμα 
στέργω  
κάθε 
ανέγγιχτο 
ηλιοβασίλεμα
κάτω απ τα 
νύχια μου,
με άδολο
ψυχαναγκασμό
μα και κάποια 
επώδυνη είσφρυση
επιθυμίας  
στη διάφανη 
σάρκα. 

Σήμερα
θα αλλάξω 
ελαφρώς 
την ιστορία,
με τον ναύλο 
της απουσίας 
στα δόντια,
και εμφορούμενος
απ' του Ικάρου
την πυρίμαχη
αλαζονεία,
θα αρπάξω 
διακαώς
τον  Ήλιο 
του μεσημεριού
εκθλίβοντας τον

Μέχρι
που να χυθεί 
ολόκληρος 
στου αλίμενου
την σχάση,
με τα χρυσά 
τα ήλια του μαζί
και τ' ασημένια 
υδρογόνα του,
αργοκυλώντας
ο ξανθός χυμός 
απ' την υδρία
του ουρανού 
στην ερημιά
της δύσης. 

.................




From day one
so far 
So many  
moments
unborn 
I've wasted
until 
I cut 
the cord 
of sin 
with holiness

Until
I accepted 
that still 
I consent 
to every
untouched 
sunset
under 
my nails
with guileless
compulsion
and some 
painful
ingrown 
desire in 
the transparent 
flesh.

Nowdays
I will change
the story 
slightly,
with the fare 
of absence 
in my teeth,
and concerned
with Icarus
refractory
arrogance

I will grab 
ardently 
the midday Sun
crushing it

Until
the whole body
is spilled
in a harborless
splitting,
with its golden 
heliums 
and its silver 
hydrogens  
like a blonde juice 
rolling down slowly
from the hydria
of the sky 
to the wilderness
of the west.

Panos Xourafas

Drive

 

είσαι πια τόσο μακριά 
που πιο πολύ μου λείπει
το ότι δεν μου λείπεις,
λέω να σου τραγουδήσω 
λοιπόν, από απόσταση 
δυο αντικριστών αναπνοών  
το Drive των Cars
με μια βότκα πορτοκάλι 
στο χέρι, κι ύστερα να φτιάξω 
από τα δυο πρώτα δάκρυα 
που νικούν τα βλέφαρά σου
μια μικρή κούνια παιδική 
που θα ταλαντώνεται 
σταθερά, από τα χείλη σου 
στα χείλη μου, γεννώντας 
κάθε λεπτό, κάθε στιγμή 
ένα άψαυστο σύμπαν. 



..............





you're so far away 
and what I miss the most
is that I don't miss you,
so I'd like to sing to you now, 
well, from a distance 
of two opposite breaths  
the Cars hit Drive
with a glass of screwdriver
in hand, and then fixing 
from the first two tears 
that defeat your eyelids
a small children's swing 
which will sway
firmly, from your lips 
to my lips, giving birth 
every minute, every moment 
to an untouched universe.




Panagiotis Xourafas

Περίεργο Πράγμα - Curious Thing

 

Η αγάπη είναι περίεργο πράγμα.
Κάποιοι λένε πως είναι λουκέτο 
κάποιοι πως είναι κλειδί
και κάποιοι εισιτήριο. 
Που σε ταξιδεύει 
σε κόσμους άγνωρους, 
όπου το Stairway to heaven 
το τραγουδάει ο Gillan 
και το Child in time o Plant.

Η αγάπη είναι περίεργο πράγμα.
Κι ας σου είπαν πως δεν είναι, 
σαν πλημμυρίδα που σε μουσκεύει 
και σε στεγνώνει ταυτόχρονα,
μια νομοτέλεια ελλειπτική
όπως και να δεις την έλλειψη. 

Η αγάπη είναι περίεργο πράγμα.
Όσο περισσότερα τα χρώματα της
τόσο χειρότερα για τις παλέτες σου.
Και να σαι τώρα εσύ διαβάζοντας
κάποιον που κάπως ξεπέταξε 
από το δικό του μονόπρακτο 
λίγες αραχλιασμένες σκέψεις.

Η αγάπη είναι, ίσως τελικά
μόνο μια λέξη: αλληλεγγύη. 



........



Love is a curious thing.
Some say it's a lock 
some say is a key
and some a ticket. 
Taking you on a journey 
in worlds unknown 
where Gillan sings 

Stairway to heaven, 

and Plant sings Child in time.

Love is a curious thing.
Even if they told you it's not, 
seems like a flood soaking
and drying you at the same time,
an elliptic rule of law
where ellipse and lack combine.

Love is a curious thing.
The more its colours
the worse for your pallets.
And now you are reading
someone who kind of hurried 

through a few dreary thoughts
from his own one-act play. 

Love is, maybe after all
just a single word: solidarity.

Panos Xourafas

(στη φίλη μου Ελευθερία)

Leaves Of Grass (excerpt)

 

Hunger - Πείνα

 

α. Γλαύκα

Κι όπως ο ήλιος ξεψυχά
γεμάτα έχω τα χέρια μου 
με αγοραστές αχτίδες 
Τα μάτια ανοίγει η νύχτα 
κι εγώ κοιτάζω στα κλαδιά 
το στροφικό της γλαύκας 

β. Κρεβάτι

Απ το κενό αναρριχώμαι
στις κληματίδες τις λευκές 
που πλέκουν το στερέωμα 
Μα πέφτω κακοτράχαλα 
στα σεντόνια με τα ψίχουλα 
και τις σκληρές ρυτίδες.



γ. Σούπα

Στην σούπα του χρόνου
βράζουν αυγά δεινόσαυρου
γλυκοπατάτες κι αβοκάντο
Πάνω απ τη χύτρα ο θεός 
ανακατεύει πεπρωμένα 
με ρημαγμένη κουτάλα.




 ................................
 



a. Owl

As the sun dies out
my hands are full of 
purchased rays
The night opens its eyes
as I stare the owl's rotation
around through the branches



b. Bed

I climb into the void
on the white clematises
knitting the cosmos
But I fall over the rugged
sheets with crumbs 
and hard wrinkles on.



c. Soup

In the soup of time
dinosaur eggs boil 
with avocado and yams
God is over the pot  
stirring destinies with 
a damaged spoon.

Panos Xourafas

Κύματα -Waves

.......

They are constantly born
through volumes 
of fickle water
layers of stone
imaginative 
sand formations.

They come.
They go.

I appeal
I resort
I escape

Only the wind answers 
to their dizzy questions.

Even if they're leaving now
others will definitely come back

pulling our hand from the switch of oblivion
testing meanings
questioning all condescension.

So as the lean ship rages 
the horizon is sliced.

Waves plague our rotten regrets.

Their height depends 
on your mercy.




Dimitra Kotoula

Η Σιωπή Του Θεού - God's Silence

-Για τα πάθη του Χριστού,δεν νομίζεις ότι εστιάζοντας στο σωματικό μαρτύριο, είναι λάθος;   

-Τι εννοείς;
-Η έμφαση στον σωματικό πόνο. Ίσως δεν ήταν και τόσο άσχημα. Μπορεί να ακούγεται αλαζονικό αλλά η ταπεινότητα μου έχει υποφέρει ανάλογο σωματικό πόνο με αυτόν του Ιησού. Και το μαρτύριο Του ήταν σχετικά σύντομο,τέσσερις ώρες θαρρώ, σωστά; Αισθάνομαι ότι υπέφερε πολύ περισσότερο σε ένα άλλο επίπεδο. Ίσως κάνω λάθος, μα θυμήσου στη Γεθσημανή, όταν οι απόστολοι κοιμήθηκαν. Δεν είχαν καταλάβει το νόημα του μυστικού δείπνου και πολλά άλλα. Και όταν οι υπηρέτες του νόμου εμφανίστηκαν, το έσκασαν. Και ο Πετρος ακόμα, τον αρνήθηκε. Ο Χριστός ήξερε τους μαθητές του τρία χρόνια, ήταν κάθε μέρα μαζί τους αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν τι εννοούσε. Τον εγκατέλειψαν όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Τον άφησαν εντελώς μόνο. Αυτό πρέπει να πόνεσε πολύ, η συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν κατάλαβε και μετά η εγκατάλειψη την στιγμή που χρειαζόταν τόσο κάποιον να στηριχτεί, πρέπει να ήταν απίστευτα επώδυνη. Αλλά τα χειρότερα θα ακολουθούσαν. Όταν βρισκόταν στον σταυρό του μαρτυρίου, ούρλιαξε: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε, γιατί νόμισε ότι ο ουράνιος Πατέρας του τον είχε εγκαταλείψει. Πίστεψε τότε πως ότι είχε κηρύξει ποτέ, ήταν ένα ψέμα. Τις τελευταίες του στιγμές ο Χριστός κυριεύτηκε από αμφιβολία. Σίγουρα αυτό πρέπει να ήταν το πιο σκληρό και βασανιστικό: η σιωπή του Θεού.                                                                                                                   

Ingmar Bergman 

(Winter Light / 1963)

Carl & Ann

 

Όταν πέθανε ο σύζυγός μου, επειδή ήταν διάσημος και γνωστός άθεος, πολλοί άνθρωποι με ρωτούσαν –και ακόμα και σήμερα μερικές φορές – αν ο Καρλ είχε αλλάξει λίγο πριν το τέλος και είχε τελικά πιστέψει στη ζωή μετά τον θάνατο. Επίσης συχνά με ρωτούσαν αν νομίζω ότι θα τον ξαναδώ. Ο Καρλ αντιμετώπισε το θάνατό του με θάρρος και επιμονή και ποτέ δεν αναζήτησε καταφύγιο σε αυταπάτες. Η τραγωδία ήταν ότι και οι δύο ξέραμε ότι δεν θα ξαναϊδωθούμε ποτέ.

Δεν ανυπομονώ να ξανασμίξω με τον Καρλ. Το σπουδαιότερο πράγμα είναι ότι ενώ ήμασταν μαζί σχεδόν 20 χρόνια, ζήσαμε με πραγματική εκτίμηση του πόσο σύντομη μα και πολύτιμη είναι η ζωή. Ποτέ δεν ευτελίσαμε το νόημα του θανάτου, προσποιούμενοι ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένας οριστικός χωρισμός. Κάθε στιγμή που ήμασταν ζωντανοί και ήμασταν μαζί, ήταν ένα θαύμα, αλλά όχι με την έννοια του ανεξήγητου ή του υπερφυσικού.

Ξέραμε ότι είχαμε επωφεληθεί τυχαία. Μπορεί η καθαρή σύμπτωση να ήταν τόσο γενναιόδωρη και τόσο ευγενική που μπορέσαμε να βρεθούμε, όπως λέει τόσο όμορφα ο Καρλ στο "Cosmos", στην απεραντοσύνη του χώρου και του χρόνου, ότι μπορέσαμε να είμαστε μαζί για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Αυτό είναι που με κάνει να συνεχίζω και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ο τρόπος που μου φέρθηκε και ο τρόπος που του φέρθηκα, ο τρόπος που νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον και την οικογένειά μας όσο ζούσε. Αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από την ιδέα ότι θα τον ξαναδώ κάποια μέρα.

Δεν νομίζω ότι θα ξαναδώ ποτέ τον Καρλ. Αλλά τον είδα. Είδαμε ο ένας τον άλλον. "Βρεθήκαμε ο ένας με τον άλλον στο σύμπαν, και ήταν υπέροχα."

....................

“When my husband died, because he was so famous and known for not being a believer, many people would come up to me-it still sometimes happens-and ask me if Carl changed at the end and converted to a belief in an afterlife. They also frequently ask me if I think I will see him again. Carl faced his death with unflagging courage and never sought refuge in illusions. The tragedy was that we knew we would never see each other again. I don't ever expect to be reunited with Carl. But, the great thing is that when we were together, for nearly twenty years, we lived with a vivid appreciation of how brief and precious life is. We never trivialized the meaning of death by pretending it was anything other than a final parting. Every single moment that we were alive and we were together was miraculous-not miraculous in the sense of inexplicable or supernatural. We knew we were beneficiaries of chance. That pure chance could be so generous and so kind. That we could find each other, as Carl wrote so beautifully in Cosmos, you know, in the vastness of space and the immensity of time. That we could be together for twenty years. That is something which sustains me and it’s much more meaningful. The way he treated me and the way I treated him, the way we took care of each other and our family, while he lived. That is so much more important than the idea I will see him someday. I don't think I'll ever see Carl again. But I saw him. We saw each other. We found each other in the cosmos, and that was wonderful.”

Ann Druyan

Γάτες Και Εσύ Και Εγώ - Cats And You And Me

 

οι Αιγύπτιοι λάτρευαν τις γάτες

συχνά ενταφιάζονταν μαζί τους

αντί μαζί με το παιδί

και ποτέ με σκύλο.

και τώρα

εδώ

καλοί άνθρωποι με

τις γατίσιες ψυχές

είναι πολύ λίγοι

ωστόσο εδώ και τώρα πολλές φίνες γάτες

με υπέροχο στυλ

περιφέρονται

στα σοκάκια

του σύμπαντος.

σχετικά

με τον καβγά μας σήμερα το βράδυ

ο,τι και να

αφορούσε

και

όσο

δυστυχείς

και

να μας έκανε

να νιώσουμε να θυμάσαι ότι

υπάρχει μια

γάτα

κάπου

που βολεύεται στο

χώρο της

με ήρεμη

άνεση.

με άλλα λόγια

η μαγεία επιμένει με

ή χωρίς εμάς

άσχετα πόσο

εμείς προσπαθούμε να

την καταστέψουμε

εγώ θα

κατέστρεφα και την τελευταία ευκαιρία που

μου απομένει

ώστε να συνεχίσει πάντα να

επιμένει.

...................

the Egyptians loved the cat

were often entombed with it

instead of with the child

and never with the dog.

and now

here

good people with

the souls of cats

are very few

yet here and now many

fine cats

with great style

lounge about

in the alleys of

the universe.

about

our argument tonight

whatever it was

about

and

no matter

how unhappy

it made us

feel

remember that

there is a

cat

somewhere

adjusting to the

space of itself

with a calm

and delightful

ease.

in other words

magic persists with

or without us

no matter how

we may try to

destroy it

and I would

destroy the last chance for

myself

that this might always

continue.

Charles Bukowski

Art :  Paul Klee "Cat & Bird"

μτφρ. στα Ελληνικά: Βαρβάρα Χατζησάββα

Λίγες Μέρες Δίχως Τα Μάτια Μου - A Few Days Without My Eyes

Έζησα
-ανεπαρκώς-
λίγες μέρες δίχως τα μάτια μου.
Πώς να πει κανείς
την όψη
μιας ομορφιάς που αποθυμιέται;
Ξέχασα πώς είναι
να μπορώ να βλέπω
μακριά
έξω από το παράθυρο.
Δάκρυσα αφελώς
για τους απολεσθέντες ορίζοντες. 
Μου έλειψε η σιγουριά
των βημάτων
με αυτοπεποίθηση.
Την εκτυφλωτική ζαλάδα του ήλιου
αποζήτησα 
κι ας μην κατάφερα ποτέ πριν
να τον κοιτάξω πολλή ώρα
κατάματα.
Το φως του εκείνο,
που -σαν αλήθεια-
ώρες-ώρες
δεν αντέχεται, αδερφέ μου.
Νοστάλγησα
έναν περίπατο δίχως πρόσκληση.
Μια αδικαιολόγητη στάση δεξιά,
κάπου, με το αυτοκίνητο.
Τα δέντρα
-που μεταλλάσονται με τις εποχές-
κόντεψα να ξεχάσω
πόσο πολύ
μοιάζουν με τους ανθρώπους, 
που αλλάζουν σε κάθε χωρισμό:
δέρμα, σπλάχνα κι οσμή.
Τη μέρα λησμόνησα
και τη μορφή της,
πώς άραγε εκείνη φαντάζει
καθώς κατρακυλάει πρόθυμα
πίσω από κάποιο θλιμμένο βουνό,
ωσότου πέσει για ύπνο ξέπνοη.
Κι όταν τα βρήκα τα μάτια μου
πάλι,
και τ' άνοιξα με μια λαχτάρα
κρυφά παράλογη,
ήταν σκληρό το φέρσιμο του ήλιου, 
κι απότομο.
Κι ήτανε, λες, το σκοτάδι, 
αυτό που είχε γίνει
τώρα 
συνήθεια απαράβλεπτη.



..............




I Lived
-not enough-
for a few days without my eyes.
How can one say
the view
of a beauty that is desired?
I forgot what it's like
to be able to look out
the window far away.
I cried naively
for the lost horizons.
I lacked security
of confident steps.
I asked for
the blinding dizziness of the sun
even though I never made it before
to stare at him for long 
face to face.
That light 
of his -as a matter of fact-
sometimes
is intolerable, my brother.
I really missed
a walk without invitation.
An unjustified pull over
off the road, somewhere.
The trees
-transforming with the seasons-
I almost forgot
how much
they look like people
changing at each separation:
skin, guts and smell.
I forgot the daylight
and its form,
how does it seem
tumbling down willingly
behind some sad mountain,
until it falls asleep breathless.
And when I found my eyes
again,
and opened them with a longing
secretly irrational,
the sun's behaviour was tough
and steep.
And it was, like, darkness,
had become
now
a remarkable habit.

Vicky Mirotsou