του Βεζούβιου
Γίνεται
κάρβουνο
ο περίτεχνος
καμβάς της ζωής
και η λήθη
με αναίδεια
Σκεπάζει
και ολοφυρμό
τη στάχτη του.
Αλήθεια
ότι έχουμε
Τούτος εδώ
ο ανθισμένος
κύκλος. Τώρα.
Ότι έχουμε
αυτός ο κύκλος
ο πρόσκαιρα
Αιώνιος
Και οι ταχυφλεγείς
ακτίνες του.
Στην τελική
Πόσο πιο όμορφος
στην γύρα του,
πόσο πιο έντιμος
Απ' των χρυσών
των επαγγελιών
Τη χτικιασμένη
αγάπη.
...........
In the shade
of Vesuvius
the elaborate
canvas of life
turns to carbon
and oblivion
covers with
impudence
and lament
its ashes.
Truthfully
what we have
Is this one here,
the blooming
cycle. Now.
What we have
is this cycle,
the temporarily
Eternal one
And its fast-flaming
beams.
In the end
How much prettier
and so much fairer
Than golden promises
and their morbid
love.