Thursday 28 April 2011

Για Σένα Αγάπη Μου - For You My Love

Πήγα στην αγορά με τα πουλιά
Κι αγόρασα πουλιά
Για σένα αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα αγάπη μου
Πήγα στην αγορά με τα σιδερικά
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα αγάπη μου
Και μετά πήγα στo σκλαβοπάζαρο
Και σ’ έψαξα
Αλλά δε σε βρήκα αγάπη μου


.....................


Ι went to the market, where they sell birds
and I bought some birds
for you
my love
I went to the market, where they sell flowers
and I bought some flowers
for you
my love
I went to the market, where they sell chains
and I bought some chains
heavy chains
for you
my love
And then I went to the slave market
and I looked for you
but I did not find you there
my love



Jacques Prévert

Friday 22 April 2011

Ευχές Γιά...

















... Καλή Ανάσταση

World Earth Day 2011

The Thin Ice
 
Momma loves her baby
And daddy loves you too.
And the sea may look warm to you babe
And the sky may look blue
But ooooh Baby
Ooooh baby blue
Oooooh babe.

If you should go skating

On the thin ice of modern life
Dragging behind you the silent reproach
Of a million tear-stained eyes
Don't be surprised when a crack in the ice
Appears under your feet.
You slip out of your depth and out of your mind
With your fear flowing out behind you
As you claw the thin ice.


Pink Floyd

Thursday 21 April 2011

1969

Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο.Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον γι’ αυτό τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.


Giorgos Seferis 
(Statement on BBC , 28/3/1969)


Απογοήτευση


Χτες πέρασα 
από εκείνο 
το καφενεδάκι 
που τη γνώρισα
Οι πόρτες του κλειστές. 
Οι τζαμαρίες καλυμμένες 
με χαρτόνι.

 Σπύρος Δόικας

 
H ομάδα της καρδιάς, εκείνη που πριν 43 χρόνια έφερνε τον πρώτο ευρωπαικό τίτλο στην Ελλάδα, σε ένα παλλόμενο καλλιμάρμαρο είναι πλέον στην Α2... Δεν υπάρχουν λόγια


Panagiotis Xourafas

Tuesday 19 April 2011

Patek Philippe

Το μόνο πράγμα που 
θα μείνει ανέπαφο είναι
η εκδίκηση.
Το σίδερο και η πέτρα 

έχουν τον τρόπο τους 
θα μας καταβάλουν
και θα περάσουμε 

μια νέα λίθινη εποχή
θα τρομοκρατηθούμε 

ανάμεσα στους 
εξαγριωμένους βροντόσαυρους
τότε ίσως νοσταλγήσουμε
την ακρίβεια και την τελειότητα
ενός ρολογιού Patek Philippe..

Ε σεις Κύριοι της Τεχνοκρατίας
λίγο πιο δεξιά παρακαλώ:
κρατήστε μου μια θέση 
στο Α του Κενταύρου
και πάλι βλέπουμε.
  Δυστυχώς και η Γη
με δικά μας έξοδα γυρίζει.

....................
The only thing that will remain
intact is revenge.
Stone and iron have 
their way, they will exhaust us
and we will have a new stone age
we will be terrified among
the ragging brontosaurus
then maybe we will desire
precision and perfection
of a Patek Philippe watch...
Hey, you men of Technocracy
a bit righter please:
make a reservation for me
for the A Centauri
and we shall see .
Unfortunately Earth rotates
on our own expenses ,too.



Odysseas Elytis

Sunday 17 April 2011

Το Όνειρο - The Dream

Χτες το βράδυ αργά
ήρθες φώλιασες στο μυαλό μου
ήσουνα εκεί δίπλα μου, σ' άγγιζα
χάιδευα τα όμορφα μαλλιά σου
μες στ' όνειρο

Πάει καιρός που έφυγες
ξέρω σου λεν πως σ' έχω ξεχάσει
μα τα σημάδια μέσα μου
ούτε το ότι είσαι μακριά
ούτε ο καιρός θα σβήσει

Δάκρυα στα μάτια μου 'ρχονται
κάθε φορά που βλέπω πίσω
όσο κι αν ψάξω δεν μπορώ να σ' έβρω
μα ξέρω κάπου εκεί μες στο πλήθος
θα κρύβεσαι

Χτες το βράδυ αργά
ξύπνησα τρομαγμένος
έτρεχες λέει καβάλα σ' άλογο
που δεν άφηνε πατημασιές πάνω στο χώμα

 ..........................


Late last night
you came and nested in my mind
you were there by me, I touched you
 I caressed your beautiful hair 
within this dream

It's been long since you left
I know, they say that I've forgotten you
but my marks inside 
neither long distance 
nor time, can erase

Tears come into my eyes
every time I look back
I can't find you no matter how much I try
but I know in some place in the crowd
you will be hiding

Late last night
I woke up so scared
in the dream you fled riding a horse
which left no foot prints on the soil.


Nikos Papazoglou 
 (1948 - 2011)

Monday 11 April 2011

Fray Luis de León

Μοναχός του δόγματος του Αγίου Αυγουστίνου, καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα και ποιητής, ήταν από τα υψηλά κι ανοιχτά πνεύματα της ισπανικής Αναγέννησης 16ου αιώνα. Στις καλλιτεχνικές και θεωρητικές του προσπάθειες, μπόρεσε να εναρμονίσει και 
να συνταιριάσει την ιταλο-ισπανική κουλτούρα, 
με την ελληνο-λατινική κι εβραϊκή. Έτσι, οι στοχασμοί του στα έργα "Ονόματα Χριστού" (1586), "Εισήγηση Στο Βιβλίο Του Ιώβ" (τυπώθηκε μετά θάνατον) κι η ποίησή του, στηρίζονται σε βάσεις από γρανίτη.
     Γεννήθηκε στο Μπελμόντε της Αραγωνίας 
από πλούσια οικογένεια. Μετέφρασε θαυμαστά Βιργίλιο, Οράτιο, Πίνδαρο, Πετράρχη και Μπέμπο. Η μετάφρασή του στο "'Ασμα Ασμάτων" κι οι ερμηνείες του στις Ιερές Γραφές, που πηγάσαν από τη μελέτη του στα πρωτότυπα εβραϊκά κείμενα, μα στη πραγματικότητα η μεγάλη του φήμη σα μύστη και ποιητή, του δημιούργησαν μες στους εκκλησιαστικούς κύκλους, αντιδράσεις, ενοχλήσεις, μνησικακίες και φθόνο.
     Η Ιερά Εξέταση τον έκλεισε στη φυλακή για 5 χρόνια κι ύστερα τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία. Στη φυλακή έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και τα ποιήματά του. Αυτά είναι γραμμένα σε καθαρή γλώσσα και με σκέψεις κρυστάλλινες και μπορούν να θεωρηθούνε σαν ωραιότατοι καρποί της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Ο αδελφός Λεόν αναθερμαίνει τέφρες αρχαίες και μέσα από σχήματα προσευχών κι ομιλίες θρησκευτικές προς το ποίμνιο, εκδηλώνει τη γεμάτη δέος συγκίνησή του μπρος στο Σύμπαν, που αποτελεί και την ειλικρινή μορφή του μυστικισμού του. Πέθανε στη Μαδρίτη, στις 23 Αυγούστου 1591.Ακολουθεί ενα ποίημα του:
 

Agora Con La Aurora...


Με την αυγή σηκώνεται το φως μου,
πλέκει τα πλούσια μαλλάκια της κοτσίδια,
τα στήθη, το λαιμό της, -ο άγγελός μου-
στολίζει ανελέητα με στολίδια.

'Αγια κι αγνή, στον ουρανό κοιτώντας,
τ' όμορφα χέρια της σηκώνει ψηλά
Για τη δική μου θλίψη, ίσως, πονώντας
κι ασύγκριτα έπειτα, παίζει και γελά.

Λέω. Κι από γλυκειά πλάνη χαμένος,
-γω που με πίστη τη λατρεύω ταπεινά-
θαρρώ πως τη θωρώ 'δωνα, μπροστά μου.

Μα η ψυχή μου π' απατήθηκε, με μένος
συνέρχεται απ' τη πλάνη της ξανά
κι ώρα πολλή τρέχουν τα δάκρυά μου...

.................................

Agora con la aurora se levanta
mi Luz; agora coge en rico nudo
el hermoso cabello; agora el crudo
pecho ciñe con oro, y la garganta;

agora vuelta al cielo, pura y santa,
las manos y ojos bellos alza, y pudo
dolerse agora de mi mal agudo;
agora incomparable tañe y canta.

Ansí digo y, del dulce error llevado,
presente ante mis ojos la imagino,
y lleno de humildad y amor la adoro;

mas luego vuelve en sí el engañado
ánimo, y conociendo el desatino,
la rienda suelta largamente al lloro.


   

Fray Luis de León

Tuesday 5 April 2011

My Sad Self : A Tribute To Allen Ginsberg (3/6/1926 – 5/4/1997)

Στον Frank O’Hara


Κάποιες φορές όταν 
τα μάτια μου είναι κόκκινα
αναβαίνω στην κορυφή 
του κτιρίου της RCA
και ατενίζω 
τον κόσμο μου, 
το Μανχάτταν -
τα κτίρια μου, 
τους δρόμους 
που έκανα 
τα κατορθώματά μου,
τις σοφίτες, τα κρεβάτια, 
τα φτηνιάρικα διαμερίσματα
- αποκάτω στην Πέμπτη λεωφόρο 
που κι αυτή την έχω στο μυαλό μου,
τα αυτοκίνητα της σαν μυρμήγκια, 
μικρά κίτρινα ταξί, άνθρωποι
που περπατούν στο μέγεθος 
μάλλινων ψηγμάτων -
Πανόραμα των γεφυρών, ξημέρωμα 
πάνω από τη μηχανή του Μπρούκλυν,
ο ήλιος δύει στο Νιου Τζέρσεϊ που γεννήθηκα
και στο Πάτερσον που έπαιξα με τα μυρμήγκια -
οι κατοπινοί μου έρωτες στην 15η οδό,
οι πιο μεγάλοι μου έρωτες στο Λόουερ Ηστ Σάιντ,
τα κάποτε υπέροχα αμόρε μου στο Μπρονξ
πέρα μακριά -
πορείες που διασταυρώνονται 
σ’ ετούτους τους κρυμμένους δρόμους,
η ιστορία μου ολόκληρη, οι απουσίες 
και οι εκστάσεις μου στο Χάρλεμ -
- ο ήλιος λάμπει πάνω από κάθε τι 
που εξουσιάζω μ’ ένα κλείσιμο του ματιού 
στον ορίζοντα
μέσα στην έσχατη μου αιωνιότητα -
το ζήτημα είναι άπιαστο.
Θλιμμένος,
παίρνω το ασανσέρ και κατεβαίνω,
συλλογισμένος,και περπατώ στα πεζοδρόμια καρφώνοντας τα μάτια σ’ όλων των ανθρώπων
τις τζαμαρίες, τα πρόσωπα,
κι ύστερα αναρωτιέμαι ποιος νιώθει αγάπη,
και σταματώ, θολωμένος
μπροστά σε μια βιτρίνα αυτοκινήτων
και στέκομαι χαμένος μέσα σε χαλαρές σκέψεις,
με την κίνηση να πηγαίνει πάνω και κάτω στα τετράγωνα της 5ης λεωφόρου
πίσω μου
προσμένοντας για μια στιγμή όταν …
Είναι ώρα να γυρίσω στο σπίτι και να φτιάξω βραδινό και να ακούσω
τα ρομαντικά νέα του πολέμου στο ραδιόφωνο
… κάθε κίνηση παύει
και περπατώ μέσα στην άχρονη θλίψη της ύπαρξης,
η τρυφερότητα ξεχύνεται μέσα από τα κτίρια,
τα ακροδάχτυλά μου αγγίζουν το πρόσωπο της πραγματικότητας,
το πρόσωπο το δικό μου το γραμμωμένο από δάκρυα στον καθρέφτη
κάποιου παραθύρου - το σούρουπο -
όταν δεν νιώθω καμιά επιθυμία -
για καραμέλες - ή να αποκτήσω φουστάνια ή Γιαπωνέζικα
αμπαζούρ της διανόησης -
Σαστισμένος με το θέαμα γύρω μου,
άντρες να αγκομαχούν στο δρόμο
με δέματα, εφημερίδες,
γραβάτες, όμορφα κοστούμια
σύμφωνα με το γούστο τους
άντρες, γυναίκες, που ξεχύνονται πάνω στα πεζοδρόμια
κόκκινα φώτα που ρυθμίζουν ρολόγια βιαστικά και
ελεγχόμενες κινήσεις -
Και όλοι ετούτοι οι δρόμοι να οδηγούν
τόσο διαγώνια, γεμάτοι κόρνες, εκτεταμένα,
μέσα από λεωφόρους
στοιχειωμένες από ψηλά κτίρια ή πηγμένες στη βρώμα
των φτωχικών συνοικιών
μέσα από τόση μπλοκαρισμένη κίνηση
αυτοκίνητα και μηχανές να ουρλιάζουν
με τόσο πόνο σ’ αυτήν την
εξοχή, σ’ αυτό το νεκροταφείο
στην γαλήνη
του νεκροκρέβατου ή του βουνού
που κάποτε αντίκρισα
ποτέ δεν ξαναβρήκα ή επιθύμησα
να έρθει στο μυαλό μου
όπου ολόκληρο το Μανχάτταν που είδα πρέπει να εξαφανιστεί.




...................



To Frank O’Hara




Sometimes when my eyes are red
I go up on top of the RCA Building
and gaze at my world, Manhattan—
my buildings, streets I’ve done feats in,
lofts, beds, coldwater flats
—on Fifth Ave below which I also bear in mind,
its ant cars, little yellow taxis, men
walking the size of specks of wool—
Panorama of the bridges, sunrise over Brooklyn machine,
sun go down over New Jersey where I was born
& Paterson where I played with ants—
my later loves on 15th Street,
my greater loves of Lower East Side,
my once fabulous amours in the Bronx
faraway—
paths crossing in these hidden streets,
my history summed up, my absences
and ecstasies in Harlem—
—sun shining down on all I own
in one eyeblink to the horizon
in my last eternity—
matter is water.

Sad,
I take the elevator and go
down, pondering,
and walk on the pavements staring into all man’s
plateglass, faces,
questioning after who loves,
and stop, bemused
in front of an automobile shopwindow
standing lost in calm thought,
traffic moving up & down 5th Avenue blocks behind me
waiting for a moment when …

Time to go home & cook supper & listen to
the romantic war news on the radio
… all movement stops
& I walk in the timeless sadness of existence,
tenderness flowing thru the buildings,
my fingertips touching reality’s face,
my own face streaked with tears in the mirror
of some window—at dusk—
where I have no desire—
for bonbons—or to own the dresses or Japanese
lampshades of intellection—

Confused by the spectacle around me,
Man struggling up the street
with packages, newspapers,
ties, beautiful suits
toward his desire
Man, woman, streaming over the pavements
red lights clocking hurried watches &
movements at the curb—

And all these streets leading
so crosswise, honking, lengthily,
by avenues
stalked by high buildings or crusted into slums
thru such halting traffic
screaming cars and engines
so painfully to this
countryside, this graveyard
this stillness
on deathbed or mountain
once seen
never regained or desired
in the mind to come
where all Manhattan that I’ve seen must disappear.





New York, October 1958


Poetry: Allen Ginsberg
Greek Translation: Giannis Livadas 

Monday 4 April 2011

Ποιήμα - Poem

Κάποιοι εμπιστεύονται τον λύκο 
που έχουν αναθρέψει από τη γέννηση τους
ότι δεν θα στραφεί εναντίον τους.

Κάποιοι εμπιστεύονται τις ζωές τους
Στα χέρια των οποίων τα δάχτυλα
Είναι πέντε σιωπηλές ζωές.

Κάποιοι θα τους θυμούνται
από το τίποτα, ή θα χαθούν
από αυτή την ανάμνηση.

........................


Some trust the wolf
they have raised since birth
not to turn on them.

Some trust their lives
In the hands whose fingers
Are five silent lives.

Some will be reminded
of nothing, or perish
by that memory. 






  Jack Kerouac